از حلقه‌های شعر آیینی تا کنگره‌های ملی ادبی، از پژوهش‌های ادیان تا مدیریت مؤسسات فرهنگی، هر اقدام او ترسیم‌گر نقشه‌ای است برای احیای هنرِ متعهد. محمدزمانی را باید چهره‌ای چندوجهی خواند که هم شاعرِ دردآشناست، هم پژوهشگرِ ژرف‌نگر، و هم مدیرِ فرهنگ‌ساز.

برجسته‌ترین قامت‌های فرهنگی او:

معمارِ فرهنگنامه‌های ماندگار مانند «فرهنگنامه هنر و ادب آیینی» در هشت جلد

دبیرِ کنگره‌های وحدت‌آفرین چون صائب تبریزی و عمان سامانی

پلِ ارتباطِ شعرای آیینی با مراکز حوزوی به عنوان نخستین رئیس انجمن شعر طلاب

سه ویژگیِ منحصربه‌فردِ سبک او:

۱. ترکیبِ «ذوقِ شاعرانه» با «دقّتِ پژوهشگرانه» در بازخوانی میراث ادبی شیعه

۲. نقدِ هنرمندانه‌ی تفرقه‌اندازان در قالب‌های نوین شعر آیینی

۳. احیای مکتبِ سبک هندی با رویکردی معاصر و کارکردگرا

آثارِ شاخص:

«دلواپسی‌های اویس» (آمیخته‌ای از عرفان و اجتماعیات در قالب شعر)

مجموعه ۱۵ جلدی شاعران سبک هندی (بازخوانی انتقادی ادبیات متعهد دوره‌ی صفوی)

همکاری با مؤسسه نشر آثار رهبری در تبیین گفتمان انقلاب اسلامی

محمدزمانی ثابت کرده که قلمِ هنرمند می‌تواند هم آینه‌دارِ حقیقت باشد، هم قیچیِ برنده‌ی تحریفات. او ادبیاتِ کهن را با دغدغه‌های نوین درمی‌آمیزد و شفاف‌ترین انتقادها را در نرم‌ترین قالب‌های هنری بیان می‌کند.